Ákall um frið

Á þessum tíma ársins kallar náttúran stöðugt til mín og býður uppí leik. Þannig hefur það verið frá því ég var smápjakkur heima á Vopnafirði en þar var ég staddur fyrir nokkru og  upplifði umhverfið, fólkið,ræturnar, sterkar og ákveðnar en nokkru sinnum fyrr. Eftilvill var það dóttir mín sem var með mér sem ýtti undir þessar tilfinningar, hún hefur alveg ódrepandi áhuga á uppruna sínum, er náttúruunnandi í hugsun og hegðun. Eftilvill sækir á mig sú nöturlega staðreynd að mannkyn, upplýst um allt milli himins og jarðar nýtir gáfurnar að mestu til að þjóna eiginhagsmunum og gefur því miður dauða og djöful í það sem koma skal. Stundargræðgisvæðingin er allráðandi og merki hennar hvert sem litið er. Eftilvill er ég að ganga í gegnum eitthvað sorgarferli eins og maður gerir þegar ástvinur kveður í þessu tilfelli væri ástvinurinn náttúran, landið okkar, jörðin sem við búum á. Það blasir við að innan skamms verður varla líft á jörðinni vegna þess hvernig við förum með. Þessvegna finnst mér svo mikilvægt að við sem byggjum okkar fagra og einstaka land hverfum af braut eyðileggingar inná braut friðar. Friðar til handa náttúru landsins sem er þegar upp er staðið það sem við byggjum allt á. Framtíð afkomenda okkar stendur og fellur með því að við skilum af okkur mannsæmandi búi, ekki í formi feitra bankabóka heldur vistvæns umhverfis.