Ákall um frið

Á þessum tíma ársins kallar náttúran stöðugt til mín og býður uppí leik. Þannig hefur það verið frá því ég var smápjakkur heima á Vopnafirði en þar var ég staddur fyrir nokkru og  upplifði umhverfið, fólkið,ræturnar, sterkar og ákveðnar en nokkru sinnum fyrr. Eftilvill var það dóttir mín sem var með mér sem ýtti undir þessar tilfinningar, hún hefur alveg ódrepandi áhuga á uppruna sínum, er náttúruunnandi í hugsun og hegðun. Eftilvill sækir á mig sú nöturlega staðreynd að mannkyn, upplýst um allt milli himins og jarðar nýtir gáfurnar að mestu til að þjóna eiginhagsmunum og gefur því miður dauða og djöful í það sem koma skal. Stundargræðgisvæðingin er allráðandi og merki hennar hvert sem litið er. Eftilvill er ég að ganga í gegnum eitthvað sorgarferli eins og maður gerir þegar ástvinur kveður í þessu tilfelli væri ástvinurinn náttúran, landið okkar, jörðin sem við búum á. Það blasir við að innan skamms verður varla líft á jörðinni vegna þess hvernig við förum með. Þessvegna finnst mér svo mikilvægt að við sem byggjum okkar fagra og einstaka land hverfum af braut eyðileggingar inná braut friðar. Friðar til handa náttúru landsins sem er þegar upp er staðið það sem við byggjum allt á. Framtíð afkomenda okkar stendur og fellur með því að við skilum af okkur mannsæmandi búi, ekki í formi feitra bankabóka heldur vistvæns umhverfis.

Kvótakerfið, komið að fótum fram

Gott að heyra þegar stjórnmálamenn efast um ágæti ráðgjafar Hafró. Guðni fer því miður eins og aðrir stjórnmálamenn sem þorað hafa að efast um hinn heilaga sannleika, með löndum í umfjöllun sinni, í stað þess að taka af skarið og biðja um annað álit. Fyrir löngu er tímabært að þeir sem stjórna landinu kippi hausunum uppúr sandinum sem geymt hefur þá þegar fiskveiðistjórnunarstefna íslenska ríkisins hefur borið á góma. Það er stórfurðulegt hversu langt stjórnmálamenn hafa leyft villuráfandi sérfræðingum Hafró að teyma sig og það er forkastanlegt að þeir sem fara með landsmálin hafi aldrei leyft sér að efast um ráðgjöf Hafró, sama hversu vitlaus hún hefur virst vera. Mörgum þætti nóg að skoða árangurinn af verndunarstefnu stofnunarinnar til að biðja um endurmat enda skynsamlegt að biða um annað álit í vafamálum. Af hverju hafa stjórnvöld ekki skoðað kenningar Jóns Kristjánssonar fiskifræðings. Ekki er hann minna menntaður en þessir þverskallar sem sitja fyrir framan ríkisfisksjána í Hafró með allt niðrum sig. Færeyingar hafa kunnað að meta hans vísindalegu ráðgjöf og hafa engan áhuga á okkar þorsksöfnunaraðferðum. Kristinn Pétursson fyrrverandi alþingismaður og fiskverkandi á Bakkafirði er einn þeirra sem hefur um árabil, með fullkomnum rökum sýnt fram á fjarstæðukennda villuráðgjöf Hafró og hroðalegar afleiðingar hennar á fiskistofna. En þar sem hann og Jón Kristjánsson eru ekki bestu vinir aðal, þá skrúfa stjórnmálamenn hausinn aðeins betur í sandinn undir rammfölsku áróðurssöngli Hafró snillinganna.

Vonandi ber nýjum mönnum í brúnni gæfa til að leysa þau álög sem lögð voru á íslenskan sjávarútveg með kvótalögunum. Ég myndi vilja benda öllum þeim sem hafa áhuga á að skoða þessi mál, á áhugaverða grein eftir Jón Kristjánsson í Morgunblaðinu í dag. Eins bendi ég á blogg Kristinns Péturssonar http://kristinnp.blog.is/blog/kristinnp/entry/235425/ en hann skrifar nær daglega um mál sem varðar auðlindina sem tekin var af okkur með skrípalögum á sínum tíma og er nú eins og úrsérgengin húðklár komin að fótum fram.

Einföldun að kenna kvótakerfinu um segir Guðni Ágústsson

Hvenær verð ég spurður?

Tónlistarmenn eru flytjendur og höfundar, hvorugur getur án hins verið. Reyndar eru höfundar oft flytjendur að eigin efni en þó er hitt algengara höfundar þurfi flytjendur að tónsmíðum sínum. STEF hefur séð um höfundrréttarmál en FÍH um réttindi flytjenda. Einn allra þekktasti lögfræðingur landsins sem skoðaði flytjendarétt fyrir mig fyrir nokkrum árum sagði mér blákalt að réttindamál flytjenda væru á steinaldarstigi. Ég held að síðustu fréttir um fyrirtækið tonlist.is segi ofurlitla sögu af stöðu flytjenda.

Stefán Hjörleifsson sem stofnaði tonlist.is var styrktur af hagsmunasamtökum flytjenda og höfunda til að koma tonlist.is á koppinn en seldi svo afkvæmið Senu fyrir væna fúlgu og sjálfan sig með. Ég hef oft spurt mig að því hvernig það megi vera að ég sé inná þessum grunni með megnið af því efni sem ég hef flutt, án þess að ég hafi nokkurn tímann gefið leyfi fyrir slíku. Svörin sem ég fékk þegar ég fór að efast um að rétt hafi verið staðið að málum voru þau að yfirráð útgefanda yfir flutningsrétti á lögunum gæfu honum rétt til að falbjóða mig á vefnum. Þetta sé síðan allt samþykkt af stéttafélaginu mínu á þeim fosendum að verið sé að búa til gagnagrunn sem nýtast eigi öllum hagsmunaaðilum. Hafi þessi hugsun verið það sem þetta átti að snúast um þá er sú forsenda fokin út um gluggann með sölu vefsins til SENU. Þess utan tel ég afar vafasamt að það sé hægt að ákveða án samráðs við mig að tonlist.is bjóði uppá afnot af mér í mánaðaráskrift, að tonlist.is geti gefið mig í fríu niðurhali, eins og hefur gerst hvað eftir annað ef tilefni hefur verið til eins og afmæli fyrirtækisins og fleiri stórviðburðir. Ég hef aldrei samþykkt neitt af þessu, reyndar aldrei verið spurður, sem er svo sem ekki nýtt í þessum bransa.  Þegar SENA ákvað á sínum tíma að selja disk með SS pylsupakka þá var enginn spurður, þegar lög af Mannakornadiskum hafa verið sett á hina og þessa safndiskana með einkennilegum nöfum, þá er enginn spurður,  þegar jólaplata Brunaliðsins Með eld í hjarta breyttist í diskinn 11 jólalög, var enginn spurður.

Ég hef ásamt félaga mínum Magnúsi Eiríkssyni varið undanförnum árum í að fá einhverja niðurstöðu í réttindamál okkar. Sú ganga  gengur hægt en gengur þó. Ég fagna umræðunni sem átt hefur sér stað að undanförnu og hvet til að henni sé haldið áfram af fullum þunga. Yfirburða staða eins fyrirtækis á viðkvæmum og litlum markaði er vandmeðfarið vald og leiðir því miður til misnotkunar. Tónlistarmönnum er mismunað eftir því hvar þeir eru skráðir með sitt efni, stjörnugjafir á tonlist.is er bara eitt lítið dæmi um slíka misnotkun.

Þung spor

Ég er að undirbúa mig andlega fyrir hin þungu spor. Það geri ég best með því að rölta í ræktina, tölta á brettinu og lyfta lóðum. Alveg merkilegt hvað nokkrir mánuðir í líkamlegu púli hafa gerbreytt ákveðnum hlutföllum í lífi mínu að mestu með jákvæðum hætti. Í raun er það eina neikvæða við spriklið að fatalagerinn er í tómu tjóni, nú má ég ekki fara í neitt sem áður smellpassaði á íturvaxinn líkamann án þess að líta út eins og fuglahræða. Ekki það, farið hefur fé betra því ekki er Armani eða Boss fyrir að fara í skápnum. Ég er einn af þessum svifaseinu sem fer ekki í fataverslun fyrr en næðir um beran búkinn og fjölskyldan neitar að fara með mér í bæinn. Þannig að næst á dagskrá er að berja á búðarfælninni og versla föt. Annað sem ræktarátakið hefur haft í för með sér er óendanlegur léttleiki líkamans í tilverunni. Tíu kíló af mör fokin útí veður og vind,  sixpakkinn kominn í leitirnar og brjóskassin sem hafði um nokkurt skeið kallað á notkun brjóstahaldara að kvenna sið orðinn stífur og stæltur á ný. Ætli fyrstu sporin mín í ræktina hafi ekki verið í svipuðum þyngdarklassa og þau sem ég nú er að undirbúa mig andlega undir og aðdragandinn svipaður eða fjögur ár. En þau eru nauðsynleg, því með þeim legg ég mitt af mörkunum um framtíð Íslands, nýti heilagan rétt minn sem fullveðja þjóðfélagsþegns til að hafa áhrif á framvindu mála. 

Vá, er ég að trúa þessari vitleysu, hvernig get ég látið þetta út úr mér !!  Trúi ég því að eitthvað breytist þó valdahlutföll breytist eftir kosningar. Trúi ég því að eitthvað annað afl en það sem nú hefur stýrt skútunni muni taka á óréttlæti, misskiptingu, umhverfismálum, málefnum aldraðra og fatlaðra svo ég nefni nú eitthvað sem ekki er í lagi, ef það fær til þess umboð. Veit ekki, en held þó að hverju þjóðfélagi sé nauðsynlegt að stokka upp spilin af og til og gera hreint útí horn. En áður en ég sekk uppfyrir haus í eigin stjórnmálaspeki þá ætla ég spyrja hana Týru mína ráða. Ef hún svarar með einu mjái og lygnir aftur augunum þýðir það já ef hún leggur eyrun aftur og setur stýrið í lóðrétta stöðu og mjáar tvisvar þá þýðir það nei. Það er verst að Týra er farinn á flakk að veiða mýs og skoða högna þannig að ég verð eina ferðina enn að ganga hin þungu spor og gera upp hug minn ráðgjafalaust.

Djöfullinn hirði þig andskotinn þinn!!! ...

... var orðatiltæki okkar strákanna á Vopnafirði ef við urðum undir í slagsmálum eða þurftum að koma einhverju almennilega til skila í blússandi reiði.

Þessi uppskrúfaði strákafrasi kom upp í kollinn á mér á örskotsstund þegar ég heyrði um kæru Héraðsbúans á hendur Ómari Ragnarssyni, þar sem kært var fyrir náttúruspjöll. Reyndar trúi ég að kærandanum sé ekki sjálfrátt og að málið eigi eftir að fara þangað sem það á heima - á haugana. 

Ómar er talsmaður náttúrunnar og stendur fyrir heilbrigðan málstað með heiðarlegum hætti. Jafnvel hans hörðustu pólitísku andstæðingum dettur ekki í hug að efast um það.  

Hjálpum þeim !

Til að bjarga þjóðarsál frá glötun legg ég til að við sleppum kosningunum 12 maí.  Leyfum stjórninni sem nú situr að sitja áfram með þeim skilyrðum að hún taki þátt í mikilvægri tilraun. 

Tilraunin felur það  í sér að leiðtogarnir fá frí frá Austurvelli næstu tvö árin en taka sér þess í stað fyrir hendur ákveðin störf. Enginn mun fetta fingur út í það og þaðan af sakna þeirra. Það væri nóg að skilja Pétur leiðtoga Blöndal eftir til að sjá um að kynda kofann. Honum til halds og trausts væri Sverrir Hermannson sem ráðinn yrði sérstaklega til að halda uppi móralnum hjá þjóðinni. Það færi fram í beinni útsendingu frá Alþingi á hverju kvöldi eftir fréttir. Hann var jú lengi vel eini maðurinn í þingsölum sem hægt var að hlusta á án þess að hugsa ljótt.

Valin yrðu sérhæfð störf fyrir leiðtogana. 

Félagsmálaleiðtoginn fengi starf einstæðu móðurinnar sem vinnur á dagheimili 5 daga vikunnar; skúrar á hverju kvöldi og ber út Moggann um helgar. Sá fengi að sjálfsögðu sömu laun og byggi við sömu aðstæður og konan sem sinnir því smáræði. Að sjálfsögðu þyrfti líka að svipta hann öllum þeim þægindum sem gætu afvegaleitt hann í tilrauninni. Síðan yrði fylgst með geðheilsu hans af færustu sérfræðingum og all fært til bókar. 

Nýskipaðan Iðnaðarleiðtoga mætti setja í það æsispennandi verkefni að hnoða saman ævisögu Finns hins unga Ingólfssonar, seðla – og verðbréfasafnara með meiru.  Að koma slíku ritverki saman tæki örugglega mjög langan tíma og minnkaði líkur á að Iðnaðarleiðtoginn gæfi óábyrgt leyfi fyrir fleiri álverum. Ævisagan gæti heitið Forever young.

Utanríkisleiðtoganum væri gert að vinna kauplaust sem auglýsingastjóri hjá Friði 2000. Jafnframt að verja öllum sínum frístundum sem jólasveinn við að safna pökkum fyrir fátæku börnin í einhverjum þeirra landa sem verið er að skjóta á af vinum okkar í Ameríku. Og einu sinni á ári færi hann fyrir hópi sjálfboðaliða sem leita að ósprungnum jarð- og klasasprengjum. 

Fleiri störf í undirstöðuatvinnuvegunum mætti finna handa  minni spámönnunum í leiðtogaliðinu t.d. gæti Heilsuleiðtoginn sinnt heimahjálp og gengið í hús á kvöldin og selt prjónles til styrktar gamla fólkinu sem á ekki fyrir nauðþurftum. Prjónlesið yrði leiðtoginn að sjálfsögðu að vinna sjálfur. Ef vel lægi á honum gæti hann stýrt spilakvöldum til skemmtunar fyrir gamla fólkið og sungið það í svefn ásamt Félagsmálaleiðtoganum.

Umhverfisleiðtoginn fengi umsvifalaust vinnu í álkerskála við uppsóp, eins yrði leiðtoganum gert að lesa allt sem til er um flóru Íslands og fuglalíf og taka síðan próf í herlegheitunum.

Forsætis - og Fjármálaleiðtoginn  yrðu skikkaðir til að vera heima hjá sér. 

Öllu leiðtogaliðinu yrði jafnramt gert að taka þátt í prófun nýrra lygamæla sem fyrirtæki í hátæknigeiranum yrði sett í  að hanna og framleiða sérstaklega fyrir stjórnmálamenn. Sett yrðu á lög um að  allir þeir sem kosnir yrðu á þing bæru mælana sem hefðu þann eiginleika að spila lag með Árna Johnsen þegar einhver segði ósatt.

Stríð og friður

Ég er á móti stríði með öllum þeim hörmungum sem þeim fylgja. Allar götur síðan ég fæddist um miðja síðustu öld hafa stríð geisað einhvers staðar í heiminum. Ég hef notið þeirra froréttinda að lifa í landi þar sem menn eru ekki neyddir í her með lögum, til að læra hvernig á að drepa fólk. Ég hef þó ekki sloppið alveg því ákveðið var á „átakatímum“  að Íslendingar þyrftu verndara með vopn. Nú eru þeir farnir með þotur og liðssafnað og farið hefur fé betra. Frá því stríðsmangarinn Bush yngri komst til valda og fór að tala um öxulveldi hins illa í öðru hverju orði hefur staðan í heimsmálum versnað svo um munar. Lygar, botnlaus spilling, peninga- og valdagræðgi hafa einkennt stjórnartíð hans og eftir liggja hundruðir þúsunda manna í valnum og sér ekki fyrir endann á hörmungunum. Við Íslendingar skráðum okkur í lið með stríðsherranum á sínum tíma sem er trúlega versti skammarblettur sem á þjóðina hefur fallið. Fyrir það þurfum við að kvitta með einhverjum hætti, gætum til að mynda byrjað með að bjóða einni og einni írakskri fjölskyldu með sár á sálinni skjól. Bush fer frá sem betur fer og ég vona svo sannarlega fyrir hönd bandarísku þjóðarinnar og allrar heimsbyggðarinnar að við stjórnartaumum taki fólk með fulla vasa af mannúð og samkennd. Fólk sem hefur nægjanlega breitt bak til að þrífa til eftir sundurspillta stjórnartíð G. W. Bush og co.

Ef ég á leið um Langholtsveginn, stoppa ég gjarnan hjá gatnamótunum sem tilheyra Mótmælanda Íslands númer 1. Horfi á karlinn sem stendur vaktina og les spjaldið hans. Ég hef aldrei séð þar neitt skrifað sem ekki stenst.

Það kvað vera fallegt í Kína

Ástandið í stórum hluta fljótsins Yangtze er „afar alvarlegt“ segir í MBL.  Jæja já – er það slæmt? 14 milljarðar tonna af úrgangi er dálítið mikið en Kína er jú stórt land og þar búa margir. Kínverjar eru nýbúnir að fatta bílinn, ískápa og verðbréf og ráða nú um stundir ekki alveg við sig í gengdarlausu velmegunarruglinu. Víst eru 14 milljarðar tonna mikill skítur og slæmt hvað kínverski fiskurinn á erfitt með að aðlaga sig breyttum aðstæðum. En þarf ég nokkuð að vera að tala um Kínverjana og þeirra flór. Á ég ekki bara að líta mér nær því nægur er vor íslenski úrgangur.

Þegar ég var á leið í veiði um daginn og keyrði út með Eyjafirði áttaði ég mig á því hversu mikið augnayndi baggaplast á girðingum er. Það var sunnanþeyr og báðum megin vegar á margra kílómetra svæði voru girðingar þaktar þessu náttúruvæna efni, sem er orðið grænt á litinn að auki. Þegar ég svo kastaði á uppáhaldsstaðinn í ánni var botninn þakinn baggaplasti. Baggaplast er létt og fýkur auðveldlega yfir hæðir, frá bændum en AÐEINS ef því er sleppt lausu eftir notkun. Kannski gleyma bændur hvað plastið er létt. Eða halda að það sjái um sig sjálft eftir notkun. Eða kannski er þeim andskotans sama um eitthvað baggaplast. Hafa líka í nógu að snúast við að selja jarðir.

Mér sýndist það eftir partíið hjá framhaldsskólanemum í Höllinni á Akureyri, þar sem ungarnir okkar brugðu á leik, að hugsanlega séu þarna limirnir að dansa eftir höfðinu. Varla lófastór blettur frá höll niður í miðbæ sem ekki hafði fengið andlitslyftingu af brotnum bjórflöskum og öðru smálegu sem leiðinlegt er að burðast með þegar farið er á djammið.

En þetta er ungt og leikur sér, benti vinur minn mér á þegar ég ræddi losun rusls í miðbæ Akureyrar. Má vera, má vera -  en fjandakornið ekki bændur!

Mengun Yangtze-fljótsins „óafturkallanleg"

Það er svo skrýtið

Mér finnst við hæfi að fyrsta bloggfærslan sé nokkuð löng enda er mér talsvert mikið niðri fyrir.

Það er merkilegt hvað mannskepnan er skrýtin skepna. Þegar mest  liggur við að hún noti vitið sem henni er gefið í þó nokkrum mæli farnast henni oftast illa. Vitfirringin sem hrjáð hefur mannkyn um aldir og gerir enn, blóðug stríð manna á milli með tilheyrandi hernaðarbrölti og skepnuskap er skýrasta dæmið um þetta. Þegar sagan er skoðuð sést skrifað á annarri hverri síðu hvernig snarklikkaðir einstaklingar hafa náð valdastöðum, oftast með fulltingi þeirra sem taldir eru með réttu ráði, það er þjóðfélagsþegnanna sem standa að baki klikkhausunum. Margir frægir komast í heiðurhöll klikkhausa Hitler; Stalín og núna í seinni tíð, Bush og Blair og hvað þeir nú allir heita sem bera fyrir sig lýðræðiskjöldinn þegar þeir þurfa að fara á skytterí. Ekki verður litið framhjá mönnunum með stóru heilana sem hafa með vísindaþekkingu  sinni  búið svo um hnútana, að með einni skipan er hægt að rústa heiminum eins og við þekkjum hann í dag.  Að öllum líkindum á það eftir að gerast þó maður leiði hugann helst ekki inná þær brautir. En þrátt fyrir upplýsingaöldina geysa ennþá ægileg stríð með tilheyrandi andskotagangi, í skjóli trúarbragða og landvinninga. Þar ríður illskan vökrum hesti. Íslenska þjóðin hefur á liðnum árum ekki þurft að hafa stórar áhyggjur af stríðsleikjum fullorðinna nema þegar samviskan býður henni að gefa í Rauðakross baukinn eða senda jólapakka til barna sem eiga í fæstum tilfellum nokkra von um eðlilegt líf. Hér er enginn her sem að gagni kemur þó Bjössi B vilji her og leyniþjónustu. Miðnesheiðarherstöðin sem nú er aflögð í bili, gat varla talist meira en léttur æfingavöllur sem bæði var sjálfsagt og eðlilegt að við létum vinum okkar í té. Vinum sem bægt hafa illum öflum frá okkar litla landi frá lokum síðustu heimsstyrjaldar. Hingað komu þeir á ögurstundu og breyttu í einni svipan bakbognum horgemlingum sem nýskriðnir voru út úr lúsariðandi moldarkofunum og höfðu vart í kjaftinn á sér, í velefnað fyrirfólk sem dansaði um helgar á Borginni og þakkaði guði í hljóðri bæn í sunnudagsmessum fyrir stríðsgullið.  

Hverjum er það fyrst og fremst að þakka að Íslendingar eru taldir með hamingjusömustu þjóðum í heimi? Svarið er einfalt. Seinni heimstyrjöldinni og frelsisvindunum sem fylgdu herjum bandamanna. Svo hvern fjandann erum við að mótmæla byssumönnum og hergagnaframleiðendum? Seinni heimsstyrjöldin með öllum sínum hörmungum lagði grunninn að heimsfrægri hamingju okkar.  Það voru herþjóðirnar Bretland og Bandaríkin sem leystu okkur endanlega úr hlekkjum fortíðar sem einkennst hafði af eymd og volæði, lúsartínslu og forpokuðu rímnavæli. Stórfenglegur uppruni íslensku þjóðarinnar sem fram að þessu hafði verið það eina sem híft gat  sjálfsvirðingu hinna armæddu nýlenduþræla upp fyrir núll gráðuna, varð alltíeinu svo ómerkilegur við hlið hámenningarinnar og velsældarinnar sem bandamenn færðu okkur á silfurfati. Slefandi af langvarandi niðurlægingu sultar og seyru hengdi þjóðin sig á kjötkatla herraþjóðanna og hangir þar enn. 

Hitt er svo annað mál hvort uppruni okkar var yfir höfuð nokkuð til að halda á lofti nema í fáum undantekningatilfellum. Hetjuljóminn sem lýsti af norsku ræningjunum sem hingað flúðu undan  ofríki hins hárprúða Haralds og hjuggu mann og annan í frístundum, virtist lítið meira en týra á kolu í samanburði við ljómann af frelsisljósinu em lýsti hinn nýja veg. Það er dálítið kaldhæðnislegt að á meðan við gleymdum vafasömum upprunanum og gengum fylktu liði inní yfirlýst hamingjulandið, sátu Hitler og hans meðreiðarsveinar í grunni þúsundáraríkisins í útópískri sjálfsfróun,  yfirkomnir af aðdáun á  tandurhreinum kynstofni sögueyjunnar. Í þeirra augum var Ísland fyriheitna landið; land hreinleikans, og fólkið sem það byggði, óspillt af baneitruðum áhrifum óæskilegra kynstofna.  Sögurnar,  stútfullar af hetjudáðum, dulúð og  Wagnerrískum útblæstri, féllu eins og flís við rass að hugmyndafræði þýsku stjórnarherranna.    

En Guð er góður og með snilldarútspili þess sem öllu ræður forðaði hann okkur frá eilífum gæsagangi Hitlers og leiddi okkur inn  í nýja tíma sem gerði okkur að hamingjusömustu þjóð í heimi.  
 
Eftir að stríðsgróðinn hafði hlaðið ofurlitlu fitulagi á horaða kroppana  hófst uppbygging hins nýuppgötvaða eylands. Ísland var komið á kortið, þannig lagað.  Herstöðin á Miðnesheiði og radarstöðin á Stokksnesi svo fátt eitt sé nefnt, voru mikilvægar Stóra bróður og það setti okkur í vænlega stöðu.  Allir græddu á hermanginu og öflug fyrirtæki urðu til. Kolkrabbinn skreið úr fylgsni sínu sveiflandi liðugum örmum sínum og Kommúnistar hófu að andæfa með árvissum Keflavíkurgöngum. Þjóðin var  endurfædd. 

Frá þessum árdögum frelsis og framfara hefur Íslendingum stöðugt vaxið ásmegin. Nú er svo komið að vart finnst sú þjóð á þessari hraðskreiðu steinkúlu sem kallast Móðir Jörð, sem jafnast á við Íslendinga í atgervi, andlegu og líkamlegu. Í það minnsta kemur það fram í ræðum og riti á hátíðis- og tyllidögum.  -Innhald þessara oft svo keimlíku hátíðaræða fyrirmanna lýðveldisins er yfirleitt á einn veg. Hér óspillt stjórnarfar, atvinnuleysi í lágmarki, vel hlúð að öldruðum og veikum, umhverfisvernd í hávegum höfð, glæpir fátíðir og menning og listir samsvarandi því sem best gerist. Ekki að undra ofvöxtinn í hamingjunni miðað við alla þessa andlegu og veraldlegu auðlegð.

Hátíðarithöfundarnir vitna að sjálfsögðu í þá sem frægastir eru á hverjum tíma svona eins og til eigna sér að hluta til frægðina. Í seinni tíð eru það Vigdís, Björk, Friðrik Þór og Kristján Jóhannsson sem eru vinsæl, þó Kristján hafi aðeins fallið vegna eðlilegra norðlenskra skapsveifla, og svo má ekki gleyma skáldajöfrinum mesta Halldóri Kiljan Laxness sem er nú mestur og bestur. Við montum okkur í þessum ræðum af því að hafa lúbarið  breska ljónið til hlýðni í tvöhundruðmílna þrasinu, ekki einu sinn heldur tvisvar og svo er vinsælt að nefna það þegar við skutum skjólshúsi yfir Rússa og Bandaríkjamenn þegar grunnurinn að heimsfriðnum sem reyndar lætur nú bíða svolítið eftir sér, var lagður fyrir tilstilli kúrekahetjunnar og Gorba. Þetta er sígilt hátíðarræðufóður.

Í þessu frægramannatali verður ekki gengið framhjá einum þekktasta syni Íslands fyrr og síðar, Leifi Eiríkssyni.  Leifur Eiríksson sem frekjurnar í Noregi vilja alltíeinu eigna sér var að sjálfsögðu rammíslenskur. Þessi frægi sæfari sem sigldi út um allt í leit að fyrirheitna landinu rambaði fyrir tilviljun á Ameríku fyrstur hvítra manna og verður þessi ótrúlega heppni víkingsins  að teljast heppni sögunnar.  Verst er að við getum ekki sannað landafundinn, því þá gætum við án þess að blikna gert tilkall til Ameríku og sett Bush á hliðarlínuna.   

Hátíðarræðurnar tíunda reyndar ekki nema að litlu leyti þá staðreynd að á Íslandi búa tvær þjóðir. Önnur sem fær meira og hin sem fær minna og sú sem fær minna fær miklu miklu minna en sú sem fær næstum því allt. Til þess að halda þessu á þennan veginn kjósum við nokkra tugi láglaunamanna og kvenna til að sitja á rassinum í steinhúsinu við Austurvöll  í tómum leiðindum;  tala viturlega úr pontu og reyna sem mest þeir geta að tryggja sig fyrir næstu kosningabaráttu og búa í haginn fyrir feit eftilaun. Í steinhúsinu við Austurvöll fæðast orðin innihaldsrýr. Meira að segja kommarnir sem sungu hér á árum áður Nallann við hvert tækifæri og áttu það til að klóra í Kolkrabbann og íhaldið, eru að mestu hættir að tala um jöfnuð og bræðralag nema svona smá gusu rétt fyrir kosningar,líta jafnvel hýru auga til erkifjandans íhaldsins. Þeir sem harðast héldu uppi vörnum fyrir karla og kerlingar á hungurlaunum eru farnir að „skilja“  að til þess að halda þjóðinni í jafnvægi þarf að skipta völdum og áhrifum á mjög svo ákveðinn hátt.  Að lág laun þorra landsmanna og forgjafir á silfurfati til fárra útvalinna séu og verði um alla framtíð forsendur framfara og hagsældar. Og sú er staðan mánuð fyrir kosningar á því herrans ári 2007.