Ég og alþjóðlegi kvenréttindabaráttudagurinn -

Ég ólst upp með einstæðri móður. Trúlega hefur það umhverfi mótað mig nokkuð. Ég komst yfirleitt ekki upp með neitt múður þegar kom að jafnrétti á heimilinu, þurfti að taka til hendinni til jafns við múttu og ef ég var með kjaft þá hafði það afleiðingar. Vissulega iðaði ég eins og ormur á öngli í örvæntingafullri tilraun minni til að leika hið vafasama hlutverk dóminantsins, karlsins, aðalapans en hafði lítið uppúr krafsinu annað en leiðindi. Svo slapp ég úr prísundinni og fór að skoða heiminn, laus við stutt innihaldsrík jafnréttisræðuhöld múttu. Varð „frægur“ og naut þess að dreifa fermónum í allar áttir, ábyrgalaus eins og aðalapa er siður.  Þegar af mér bráði og ég náði að hugsa mig frá egósentrískum barnaskap aðalapans kom uppeldið til góða. Að þvo þvott og  taka til á heimilinu urðu að nokkru leyti hlutskipti mitt, búandi með þremur súperbeibum á leið upp metorðastigann.  Þegar ég hugsa útí það -  ekki slæmt hlutskipti. En hvað hefur þetta með alþjóðlegan kvenréttindabaráttudag að gera. Jú - ég trúi því að ein aðal ástæðan fyrir misrétti kynjanna andlegu, líkamlegu og félagslegu sem t.d. birtist í viðurstyggilegu ofbeldi gegn konum vítt og breytt um heiminn sé að hluta til af uppeldislegum toga.

Nusrat Fateh Ali Khan á tónleikum

FRIÐUR Á JÖRÐ

Ég sé að Jóakim hefur stolist inná bloggið mitt eina ferðina enn og ruglar útí eitt að venju. Hinsvegar erfi ég það ekki við kallinn, hef samúð með honum, einmana sál sem á fáa vini. Mér rennur blóðið til skyldunnar að vera góður við Kimma sem er ágætur inn við beinið þrátt fyrir auraapaveikina sem hrellir hann dag og nótt. 

Í gærmorgun horfði ég og hlustaði á sögulega tónleika Fílharmoníusveitar New Yorkborgar undir stjórn Lorin Maazel, sem haldnir vour í East Pyongyang Grand Theater í Norður Kóreu. Ég sat fastur fyrir framan skjáinn alla tónleikana og átti á köflum erfitt með mig. Þarna fékk ég á silfurfati, þjóðsöngva þjóðanna, þátt úr Lohengrin eftir Wagner, hina stórkostlegu Nýja heims symfóníu Dvoraks, Ameríkumann í París eftir Gershwin, upphaf Candide eftir Leonard Bernstein og sérstaka útgáfu af einu þekktasta þjólagi Norður - Kóreu,  „Ariang“   Tónleikarnir voru í hæsta klassa og  tengslin milli hljómsveitar og áhorfenda tilfinningaþrungin. Þetta er í fyrsta sinn sem Norður - Kórea opnar hlið sín fyrir viðburði sem þessum og eina ferðina enn sannast það fyrir heimsbyggðinni að tónlist er landamæralaus. Þarna fylgdist ég með 2500 prúðbúnum Kóreumönnum ásamt gestum frá USA, hljómsveit skipaða fólki með bandarískt ríkisfang, að uppruna jafn litskrúðugu og blómin í haganum, að njóta tónlistar. Bush og Kim voru víðs fjarri góðu gamni en hefðu báðir haft gott af því að sitja hlið við hlið á fremsta bekk og upplifa tilfinnigaflóðið sem umlukti allt og alla. Tónlist er hafin yfir stríðsbrölt, milliríkjadeilur og annað argaþras sem alltof oft einkennir bullukollana sem stjórna ríkjum heims. Tónleikarnir í Grand Theater í Pyongyang staðfestu það.

Einn af mínum uppáhaldstónlistarmönnum til fjölda ára pakistaninn Nusrat Fateh Ali Khan braut öll landamæri með ótrúlegri snilli sinni og dásamlegum boðskap. Hann boðaði aðalinntak Sufisma sem er eining og bræðralag og var elskaður og dáður hvar sem hann fór.  Ég mun á næstunni stikla á stóru um feril þessa magnaða söngvara og tónskálds og kynna hann fyrir ykkur í tónum og myndum.

 

 

.

RARARA (fyrstu tónarnir í nýjum þjóðsöng)

Í þotunni  á leið til Serbíu 22 febrúar 2008

Kæru þegnar -  ég biðst innilega afsökunar á að loka svona bratt á ykkur í gær en ástæðan var brýn.  Muhammi 1 þjónninn minn frá Súdan missti frænda úr augsýn eitt augnablik og þar með var fuglinn floginn. Nú er ég á leið til Serbíu í nýju Learjet 60 þotunni minni - ný vél, nýr flugstjóri, vonandi stendur hann sig aðeins betur en sá sem ég var með síðast. Trúlega ætlar frændi að hermdaverkast eitthvað í Serbíu vegna úrslitanna í Júróinu og ég geri allt sem ég get til að forða ættinni og heimsbyggðinni frá slíku. Hann var voðalegur fullur ef hann fékk einhverja flugu í hausinn en ég er með það á hreinu að hann er ekkert betri ódrukkinn ef sá gállinn er á honum. En varðandi Júróið þá veðjaði ég nú á tunnuhóið eftir að frændi datt út   -  var tilbúinn með undirritaðan samning og feitt seðlabúnt.  Hinsvegar þekki ég aðeins til Friðriks Ómars og breyti bara hausnum á samningnum og hendi inn nokkrum Bahamasferðum.  Það verður nú ekki amalegt fyrir sveitastrákinn að gera alheimstónlistarsamning við JOAKIM VON ISLANDUS 1. því eitt mitt fyrsta verk þegar ég tek við, verður nefnilega að einræðisvæða allt. Það verður ekkert helvítis vesen í gangi, eitt fyrirtæki í eigu aðaldúdans, púnktur. Ekki vanþörf á að einhver með bein í nefinu taki við mígleku bátskriflinu og hreinsi til í áhöfn. Og enginn er til þess betur fallinn en ykkar einlægur tilvonandi JOAKIM VON ISLANDUS 1. kominn af víkingum hertum í blóði og stáli.  Ef við tökum nú stöðuna í nokkrum örstuttum skrefum þá er hún svona. Landið er á hausnum, andlega og fjárhagslega og allir sjá það nema landinn. Sjallarnir sem hafa nú fram til þessa séð um sína og passað að rétt sé gefið eru farnir að manga við félagshyggjuna með þeim voðalega hætti að nú er mokað út fjármunum til láglaunafólks sem gengur bara alls ekki ef skriflið á að haldast ofansjávar. Eins eru þeir farnir að gefa eftir í stóriðjumálum og það er auðvitað næstum því landráð. Þetta hefur að sjálfsögðu það í för með sér að minna verður til handa þeim sem eiga rétt á miklu og eins sé ég fyrir mér hvernig lýðurinn mun eflast og dafna og skelfilegur snjóboltinn byrjar að rúlla. Þetta mun ég að sjálfsöðu stöðva með einu pennastriki þegar ég tek við. Almennilega rekið fyrirtæki gengur ekki ef lýðurinn tekur völdin, svo mikið er víst. Ég mun sjá til þess að allir viti stöðu sína og ég mun sjá til þess að strákarnir í bönkunum sem nú eru að fá bágt fyrir að standa sig á erfiðum tímum,  fái laun erfiðis síns. Er það nokkur hemja að það skuli vera svo hart að þeim vegið að laun dugnaðarforkanna séu lækkuð, dregið úr framkvæmdum og nauðsynlegum veisluhöldum til að halda ímynd og reisn.  En það er til lausn og hún er fundinn. 

ykkar einlægur

JOAKIM VON ISLANDUS 1. einræðisherra yfir Íslandi, Færeyjum og Grænlandi.

Nú árið er liðið ra ra ra ra ra ra

Cayman núna, rétt eftir áramót, held ég ra ra

Nú árið er  liðið í aldanna skaut ... þó þú viljir ekkert með mig hafa þá veit ég að þér þykir vænt um mig ættarógresið þitt. Við megum ekki láta það eyðileggja fyrir okkur þó þú sért kommúnisti og ég aðhyllist kenningar Frídmanns og Hannesar ho ho ho.  Þú átt að vera í góðu og stöðugu sambandi við uppáhaldsfrænda þinn sem býr í sólinni á Cayman, á þotu og fullt af pening. En nú verður þú að drífa þig útí garð að skjóta hreindýr því ég Kimmi von superstar er á leið í bæinn. Þarf að ganga frá viðskiptum, kaupa nokkur bréf, drekka mig fullan með völdum skoðanabræðurum og skjóta upp rakettum. En fyrst og síðast ætla ég að gera lokaátak í að afkomma þig því ég mun ekki líða kommúnista í ættinni þegar ég hef tekið við stjórntaumunum. Svo þú vitir það þá hef ég ákveðið að verða rétt bráðum einræðisherra yfir Íslandi. Já þú lest rétt glámurinn þinn. Og hvernig gerist það? Ég kaupi allt sem að kjafti kemur, það er,  það sem ég hef ekki þegar keypt. Loka síðan grjóthrúgunni við Austuvöll og sendi liðið heima að gera gagn. Heldur þú að það sé hemja hvernig látið er niðrá þingi þessa dagana. Nei vinur minn skútan siglir hraðbyr til helvítis og ég ætla að koma í veg fyrir skipbrotið, enda á ég mikilla hagsmuna að gæta. Vertu búinn að þvo af þér félaghyggjusvipinn þegar ég kem heim eða þú færð að kynnast reiði minni.  Jafnrétti, feminismi, trúleysi og annað sem þvælist fyrir gömlum og góðum kristilegum gildum verður það fyrsta sem ég mun úthýsa með öllu úr framtíðarlandinu. Afkommun og afhommun verður sett í forgangsröð og Jón Valur fær umsvifalaust djobb hjá mér sem siðameistari. Heldurðu að það sé eitthvert vit í að láta svona með hann Jesús. Það má kannske segja að Jesús hafi verið félagshyggjutittur á yngri árum en sjáðu hvernig það lítur út núna. Það eru svo miklir peningar í þeim feðgum að stærstur hluti af öllum fjárfestingum mínum  í Amríku tengist þeim.  Eins og þú sért frændi þá hef ég uppi mikil áform og vil að þú eigir stað við hlið mér í framtíðinni. Rarararara ...

hey ég aftur - shit ég sé að klukkan er eitthvað vitlaus hjá mér frændi.  Þetta gerist stundum,  öll þessi ferðalög heimshornanna á milli  -  tímamismunur og allskonar stress.  En hvað er ein vika á milli vina -  Ég kem heim um jólin ra ra ra ..

Jóakim von Íslandi

Cayman, -  í gær.

Nú andar suðrið ra ra ra. Ég sem ætlaði að vera heima á afmælinu og taka brúkaup í leiðinni. Allt klappað og klárt, búið að taka frá svítu á Hilton og frágengið að ég sæti á milli Dorrit og Óla. En það var kúkur í lauginni, langur og svartur sem gekk frá þeirri ferð. Þegar ég kom útá völl sætmjúkur og til í heiðardalinn, þá var enginn mættur.  Það kom í ljós að Muhammi nýji flugmaðurinn minn var kominn í eitthvert bænafrí, þú veist þetta -  má ekki kúka í áttina að Mekka, ekki pissa í áttina að Mekka og ekki fljúga í áttina frá Mekka á ákveðnum andskotans degi sem reyndist vera dagurinn þegar ég ætlaði að eiga kvöldstund með Óla og Dorrit. Þegar ég hótaði að reka hann veifaði hann pappírum og benti á smáaletur sem tekur á þessu og nefndi reiði guðs í öðru hvoru orði. Gott ef hann nefndi ekki Laden líka. Það var að sjálfsögð alltof seint fyrir mig að fá annan flugmann þannig að ég varð að fara heim og horfa á útsendingu frá afmælinu á tölvunni. Nú fer ég að losa mig við þessa arabíu kalla, þeir ganga ekki alveg á öllum.  Muhammi er til dæmis með sérstakt teppi fram í flugstjórnarklefa og ef verið er að fljúga í aðra átt en Mekka á ákveðnum tíma, þá snarsnýr hann rellunni í loftinu og setur á átó pílotinn meðan hann muldrar oní teppið. Þetta er þar að auki dýrt því hann muldrar yfirleitt lengi.

Annars er ég sorgmæddur þessa dagana og ég hef svo sannarlega ástæðu til. Allt bréfadraslið mitt er á hvínandi niðurleið og sér ekki fyrir endann á þeirri skelfingu og það er allt saman ykkur aumingjunum að kenna. Magasárið hefur tekið sig upp aftur og ég drekk næstum því stöðugt til að halda því í skefjum. Að hugsa sér hvernig þið farið með landsins bestu syni. Bjarni vinur minn þessi góði drengur sem ætlaði að græða nokkur þúsund milljarða fyrir íslensku þjóðina hefur verið neyddur til að hætta við allt saman og ekki er verið að þakka þeim feðgum, og Werner, og Bjarna og Hannesi og mér fyrir ómetanlegt framlag til endurreisnar lúsatínsluþjóðarinnar. Nei ekki aldeilis, það er endalaust verið að stinga í bakið á þeim af öfundarlýð.  Og ég sem var að hugsa um að taka upp nafnið Jóakim von Íslandi.  En nú hef ég fengið nóg og segi;  til helvítis með þig - vanþakkláta þjóð.  Auðmenn Íslands sameinist og yfirgefið skerið með allt ykkar hafurtask og leyfið rímnaraulurunum að róa í gráðið.

Eins og þú heyrir frændi þá er ég reiðari útí ykkur en ég hef oft verið áður og réttlætiskennd minni er fullkomlega misboðið. Þessvegna ætla ég að drekka mig fullann í kvöld og brjóta Íslandslagadiska. Ekki hafa fyrir því að hringja í mig eða koma í heimsókn, kommúnistinn þinn. Ég er nú þegar búinn að ákveða að þú fáir ekkert.

 

 

Vangaveltur "trúleysingja"

Birt með góðfúslegu leyfi höfundar, Jóns Steinars Ragnarssonar. 

Pólitísk hugmyndafræði er oftast svo hástemmd, yfirborðslega orðuð að engin leið er fyrir venjulega manneskju að átta sig á um hvað hún snýst. Orðskrúðugar stefnuskrár og fyrirheit láta hjá líða að fara í smáatriði um útfærslur og framkvæmd. Markmiðin eru jafn háleit og uppskrúfuð eins og leiðin að þeim óljós.  Í þessu óljósa gráa svæði, felast mistökin eða þá að þar eru meðölin falin. Kannski er þetta með vilja svona torskilið.  Kannski skilja hugmyndafræðingarnir ekki viðfangsefnið sjálfir? Menn útbreiða jöfnuð og frið með ofbeldi og lama þjóðir, sem skilja ekkert í hvað verið er að tala um. Hin raunverulega niðurstaða og ástand, sem skapast eftir að hugmyndafræðinni hefur verið troðið ofan í kokið á fólki er aldrei ljós þegar upp er lagt. Í orðskrúði sínu og hugsjónablindu, sést mönnum nefnilega yfir lykilatriðið. Mannlegt eðli og breyskleika.Trúarbrögðin eru ekki undanskilin þessu. Þau eru á sama máta einnig orsök sundrungar, aðskilnaðar, fordóma og haturs en enginn skilur í raun hvað ber á milli.  Oft er því gripið til kynþátta, útlits og menningarmunar til að aðgreina hina "heiðnu" frá hinum "rétttrúuðu", því trúarsannfæringin sjálf sést oftast ekki utan á fólki. Samfélög, sem hafa þróað sambúðarhætti sína í hnökralausu jafnvægi í árþúsundir eru kölluð villimannasamfélög af því að þau samræmast ekki vestrænni samfélagsmynd.  Óútskýrð nauðsyn verður á að kippa þessum barbörum inn í nútímann.  Allt snýst þetta þó um völd og yfiráð yfir efnalegum gæðum.  Hinir "réttlátu" forréttindahópar gegn hinum "ranglátu" heiðingjum.Trúin hefur því oft að sama skapi skaðað mannkyn eins og pólitískar útópíur. Hvort tveggja hefur orðið vopn í höndum valdsjúkra og breyskra manna.Ég trúi því að Guð sé eitt. Allsherjarafl sem býr í öllu. Ekki bara því sem augað nemur og andann dregur, heldur öllu. Guð er í okkur og við í Guðinu. Guð er ekki maður né yfirskilvitleg vera; ekkert áþreifanlegt fyrirbrigði, sem gera má sér mynd af. Guð er sú orka sem býr í smæstu eindum alheimsins. Tifandi orka handan alls áþreifanleika. Guð á sér því ekkert upphaf né endi;  hefur alltaf verið, er allt,  fyrir allt og í öllu.  Án Guðs væri ekkert. Það er mín trú.
Maðurinn hefur frá öndverðu hlutgert þettað afl, gefið því nafn og gert af því myndir að manlegri fyrirmynd.(maðurinn skóp því Guð í sinni mynd en ekki öfugt) Menn hafa gefið honum stað og rýmd og sagt meira af honum hérna en þarna. Síðan hafa menn tekið sér umboð almættisins, dæmt fyrir hönd þess og kúgað meðbræður sína í hégóma, græðgi og sjálfsupphafningu. 
Veldi byggðust utan um þetta með stórum stofnunum, musterum og skattheimtu; ritningar voru skrifaðar til réttlætingar yfirganginum í bland við hinn stóra sannleika.  Auðmýkt fyrir almættinu, var breytt í auðmýkt fyrir kúgunarvaldi manna. Múr var  reistur á milli Guðs og almúgans og aðgangur seldur að náðinni fyrir fórnarfé. Svo fáránlegt sem það er að setja tollhlið að einhverju, sem er allt um lykjandi. Fólkið var kennt að lifa í ótta við hefnd og reiði vegna hugsna sinna og gjörða.  Það var þægt eins og lömb fyrir vellríkum og sjálfskipuðum umboðsmönnum Guðs, ef það vildi ekki hafa verra af.  Það merkilega er að Biblían varar við þessu öllu, en einhvernveginn hefur það ekki hentað málstað manna. Hann gengur nefnilega í berhögg við orðið.Ég held að Kristur hafi komið í heiminn til að breyta þessu. Guð getur ekki gengið kaupum og sölum, né getur maðurinn tekið sér vald framar öðrum í nafni Guðs. Hann fordæmdi prestastéttina fyrir hégóma sinn og skrautklæði og hét því að brjóta niður musteri þeirra og endurreisa musteri Guðs, sem mér skilst vera andlegt musteri því ekki á Guðið sér afmarkaðan stað. Hann kom með nýjan sáttmála fyrirgefningar, umburðarlyndis, auðmýktar, jafnræðis og kærleika í stað refsingar, ótta, stéttskiptingar, haturs, hroka og bælingar. Allir áttu jafnan rétt til Guðs án tillits til stéttar og þjóðernis.  Það lá í hlutarins eðli. Nú skildu menn ekki gjalda auga fyrir auga og tönn fyrir tönn, heldur bjóða hinn vangann og fyrirgefa óvinum sínum. Þetta eru erfið boð ef allir eru ekki á sömu blaðsíðu og hann vissi að það myndi kosta fórnir að koma þessum skilningi á.
Hann deildi á prestastéttina og kallaði þá réttilega hræsnara er þeir létu blása í lúðra til að láta vita er þeir gáfu ölmusur til fátækra; iðkuðu réttlæti sitt öðrum til sýndar og sér til upphefðar.  Þóttust nær Guði en aðrir.  Hver kannast ekki við slíkt úr samtímanum?   Kristur bað.þess í stað að menn gæfu í leynd, svo að hægri höndin vissi ekki hvað hin vinstri gjörði. Að gefa sér til andlegs vaxtar og hljóta laun af himnum fyrir, sem þýddi að þeir sem gerðu gott, hlytu gott að launum. Að stæra sig af góðverki er að benda á ræfildóm annara og upphefja sjálfan sig á kostnað þeirra. Bágt eigum við enn með að standast slíkt. Gott sækir gott heim og illt sækir illt heim.
Hann hvatti til þessarar nýju breytni m.a. með orðunum: "Það sem þú villt að aðrir menn gjöri yður, það skalt þú og þeim gjöra."  einnig: "Svo sem þú sáir, svo munt þú upp skera." Þetta gildir að sjálfsögðu líka um hið slæma sem við gerum; við fáum það aftur, sem við látum frá okkur. Við skulum því ekki gjöra illt heldur elska náungann eins og okkur sjálf.  Það tel ég hann meina í þeirri vissu að við erum öll samtengd í einu afli. Ef við gerum einum illt þá gerum við það öllum og líka okkur sjálfum. 
Hann uppáleggur okkur að dæma ekki aðra, því að með því erum við að leggja okkur undir sama dóm. Ef við höfum ekki umburðarlyndi fyrir mistökum annara, þá getum við ekki vænst umburðarlyndis af öðrum í okkar mistökum. Sama prinsipp. Við erum öll eitt og hið sama; hluti af Guði og sigurverki hans. Öll í sömu lauginni ef svo má segja, svo maður sýpur seiðið af því til jafns við aðra ef við kúkum í hana.
Bænasamkomur og opinbert bænahald virðist ekki vera samkvæmt hans fyrirmynd.  Hann segir að Guð heyri bæn þína áður en þú biður; heyrir ekkert betur ef þú ferð með skrúðmælgi og skjall. Kristur segir svo: "En þegar þú biður þá farðu inn í herbergi þitt, lokaðu að þér og biðjið."  Svo kennir hann okkur faðirvorið. Engin fjöldasamkoma þar. Bænin er því einkasamband okkar við Guð. Eintal sálarinnari við allt, sem er. Ögun hugans til nýrra verka. Samhæfing sjálfs og anda, svo sjálfið taki ekki af okkur völdin og girndirnar beri okkur ofurliði. Oftast er það nefnilega svo að það sem freistar okkar mest, kemur okkur í mest vandræðin.
Við verðum því að efla andann því hann er sameiginlegt afl okkar allra.Halda egóinu í skefjum og taka ekkert heldur gefa til þess að fá gefið. Þessu höfum við ekki enn náð tökum á. Við treystum ekki Guði og viljum hafa hönd í bagga. Kristur fullvissar okkur samt um að ef við trúum þá muni bænir vorar undantekningarlaust rætast. Amen þýðir: Svo skal verða.  Maður verður að hafa fullvissu í hjarta um að svo muni verða. Treysta því að jákvæð eftirvænting hlutgeri þarfir okkar og bænir. Við bítum í kinn, efumst og látum ekki einu sinni reyna á þetta.
Fólkið vissi ekki hvernig ætti að biðja, svo Kristur kennir faðirvorið svona sem dæmi.  Víst er að eitthvað hefur það verið lagað til og flúrað. Skemmtileg hugleiðing um þetta er að fyrir utan bænina sjálfa, hefur verið bætt við einskonar skjalli síðar: þitt er ríkið mátturinn og dýrðin og allt það.  En það sem er eftirtektarverðast er það að við þúum Guð en þérum okkur sjálf í bæninni.  " Faðir vor þú sem ert á himnum...." Hvers vegna það er veit ég ekki, en mér finnst það einhvernveginn skondinn vitnisburður um sjálfhverfu mannsins.
En fyrst að Kristi var svona illa við kirkjur og presta, hvers vegna talar hann um sína kirkju? Svarið við því er að hann talar aldrei um kirkju.  Sá bókstafur í Testamentinu, sem kirkjan byggir helst á er: "Þar sem tveir eða þrír eru saman komnir í mínu nafni, þar er ég mitt á meðal." Hann segir ekki 25 eða 450 eða hópur, heldur segir hann tveir eða þrír. 
Hann vildi augljóslega afnema stofnanir og mannlega yfirboðara í Guðs nafni.  Hann sá fyrir sér að ef tveir eða þrír kæmu saman og ræddu boðun hans og kynntu boðskap kærleika og umburðalyndis, þá gæti einn úr þessum hópi fundið einn eða tvo aðra til að flytja þeim boðskapinn og ræða. Svona myndi það svo ganga koll af kolli með margfeldisáhrifum, þar til trúin yrði útbreidd um alla jörð.  Rétt eins og pýramídamarkaðsetning (network marketing) er uppbyggð.  Herbalife byggir t.d. á kynningum vöru og ágætis hennar auk sölu á henni án yfirbyggingar. Markaðsetningin er maður á mann, sem síðan fer og finnur annan mann.  Það tel ég hafa verið hugmynd Krists.  Þess vegna náði boðun hans líka svo hraðri útbreiðslu.
Hann grunaði þó sennilega að þessi hugmyndafræði myndi ræna aðalinn völdum og auði.  Slíkt yrði ekki gefið eftir þegjandi og hljóðalaust svo þess vegna yrði reynt að þagga niður í honum eða drepa hann. Fátt annað skýrir ofsóknir á hendur honum. Hann þekkti sitt heimafólk. Hann lét þó ekki bugast þótt að honum sækti angist er að lokum leið. Hann var jú mannlegur. Maður sem skildi og sá hvernig alheimurinn var saman settur. Fyrir þetta hugrekki er hans minnst. Án þess hefði hann fallið í gleymsku.  Píslarvætti hans efldi aðeins hina kúguðu fylgjendur.
Kristur vissi væntanlega hvað hann var að gera. Vissi að það var hægt að byggja samfélög í kærleika og sætti án yfirþyrmandi leiðtoga. AA samtökin hafa engan leiðtoga t.d. og byggja á frjálsum framlögum og hjálp til sjálfshjálpar af þeim sem hafa náð sér frá bölinu.  AA byggir á þessum trúarlega grunni, kærleiks,  umburðarlyndis og óeigingirni og það gengur upp. Hin óeigingjarna eigingirni, eins og ég vil kalla það.
Ég fæ ekki séð annað en að hann hafi komið til að leggja að velli kirkjuna og endurreisa hið sanna veldi Guðs, veldi einingar, hjálpsemi og jöfnuðar. Við komum eins í heiminn og förum eins héðan, hví ættum við þá að byggja lífið á mismunun? Ómálga börn eru háð kærleika og hjálp þeirra, sem betur eru í stakk búnir.  Þau gefa í staðinn hlýju og kærleik og lífinu tilgang og ljós. Bæn þeirra er heyrð án orðskrúðs.  Eru það ekki hin fullkomnu skipti?  Hið fullkomna hlutskipti?
En fyrst Kristur kom til að afnema kirkju og klerka, hvers vegna er vald hans í höndum þeirra nú?  Það er löng saga og flókin, en í stuttu máli var hreyfing Kristinna svo öflug og hratt vaxandi í Rómarríki fyrir tilstilli þessarar grasrótarútbeiðslu að keisarinn sá ekki annað fært en að innlima trú þeirra og blanda henni við gömlu fjölgyðistrúna. 
Hann gerði trúna að valdastofnun sér til fulltyngis og nóg var af breyskum mönnum til að taka það að sér.  Meira að segja helgidagar Kristninnar eru þeir sömu og í Rómverskri heiðni.  Páfadómur umbreytti síðan fjölgoðafyrirbærinu í dýrlingafyrirkomulag, bætti heiðnu ritúali við eins og reykelsum, kertum og söng, svo umskiptin urðu saumlaus. Framhaldið þekkjum við. 
Hvers vegna er þá allt í þessum ólestri enn, þrátt fyrir allar þessar voldugu kirkjustofnanir? Af hverju afsaka þær sig með að þetta sé ekki að marka enn, því að Kristur eigi eftir að koma aftur og setja smiðshöggið á verkið?  Eftir hverju er hann að bíða ef svo er?  Vill han láta mannkyn þjást svolítið lengur, svo við látum okkur þetta allt að kenningu verða?  Erum við ekki að gleyma þeirri staðreynd að einstaklingurinn verður ekki að meðaltali nema um 70 ára og að okkur er slétt sama um örlög fyrri kynslóða?  Það er eitthvað hérna, sem gengur í berhögg við fyrirheit hans.  Hann sagði okkur að hafa ekki áhyggjur, því með þeim bættum við ekki spönn við æfi okkar.  Hann sagði okkur að óttast ekki og treysta og trúa á hið góða afl, því í raun væri ekkert annað í boði en elskan ein. Samt elur kirkjan á þessum ragnarrakaótta og fyllir sóknarbörn sín kvíða og skelfing fyrir dómsdegi. Hvaða þvaður er þetta um um endurkomu Krists, sem klifað er á?  Eru umboðsmennirnir ekki í nógu sambandi til að fullna verk hans? Eru þeir kannski að gera eitthvað vitlaust?
Ég held að Kristur hafi aldrei farið í ákveðnum skilningi. Orð hans og máttur er með okkur alla daga og væri lífið æði undarlegt án kennisetninga hans. Honum renndi  þó trúlega í grun um að fyrirætlun hans yrði skrumskæld, sem raun varð á, enda þekkti hann mannlegt eðli og fordæmið hafði verið gefið oft og einarðlega til slíkrar ályktunar. Endurkoma hans er því mínum huga heit um viðreisn og uppfyllingu fyrirætlana hans um stofnanalaust trúboð. Maður á mann eins og í Herbalife hugmyndafræðinni; hinni rótlægu markaðsetningu. 
Við munum fyrr en síðar fara okkur að voða, því við létum ekki segjast og settum aftur á stofn, það sem hann kom til að uppræta. Við látum óttann stjórna og grömsum til okkar lífsgæðum á kostnað samferðafólksins í valdi hans. Við eigum eftir að ganga frá auðlindum jarðar og lífsviðurværum okkar og þegar ekkert er eftir lengu til að bítast um, þá verðum við sjálfkrafa neydd til að meðtaka boðskap hans um samvinnu, sáttfýsi, kærleika, jafnrétti, hjálpsemi, hófsemi, auðmýkt og trú á að allsherjaraflið muni vel fyrir sjá. Þá staðreynd að með því að gefa munum við öðlast og með því að taka munum við glata.  Hugmyndafræðin er pottþétt. Við eigum varla annan kost annan en að meðtaka hana.
Hvenær þetta verður er erfitt um að segja. Horfur okkar til frambúðar hér á jörð eru ekki bjartar. Mannfjölgun, auðlindaþurrð, mengun og stríð verður hlutskipti okkar vegna blindni, græðgi og tillitsleysi við samborgara og náttúru. Fróðir segja 50...kannski 100 ár. Lengur getur eyðingaræðið ekki gengið. Allt á sér takmörk.

Þannig veltir "trúleysinginn" ég fyrir mér þessu orði. 

Vinir Guðs eða...

Í gærkvöldi horfði ég á heimildamynd frá HBO . Myndin Friends of God: A Road Trip With Alexandra Pelosi    fjallar um risasveiflu trúaðra í USA og hvernig þessi sívaxandi hópur fólks hefur það að markmiði að troða kristnum gildum uppá samfélagið og koma sínu fólki til æðstu metorða.  Það er þessi hópur sem kennir sköpunarsöguna og afneitar þróunarkenningunni.  Vitleysingurinn Jerry Falwell sem er reyndar hættur að boða vegna anna á hinum staðnum og séra Ted Haggard sem hrökklaðist úr embætti forseta National Association of Evangelicals fyrir perragang leika stórt hlutverk í myndinni sem allir ættu að sjá. Það voru mörg stórkostlega atriði í myndinni þar sem hver trúðurinn toppaði þann næsta, svo sem atriðið í Drive inn bænasjoppulúgunni.  En undirtónninn var hryllilegur og það versta var líklegast að sjá heilaþvottinn sem óþroskuð börn og unglingar urðu að þola af hendi uppalenda og trúboða. 

þetta vísukorn Jóns Helgasonar prófessors á ágætlega við

Ef allt þetta fólk fær í gullsölum himnanna gist

sem gerir sér mat úr að nugga sér utan í Krist

Því hlýtur sú spurning að vakna hvort mikils sé misst

þótt maður að endingu lendi í annarri vist.

 

 

Nú grætur öndin; Jóakims

Fokking helvíti frændi, hvað er eiginlega að gerast á skítaskerinu, er ekki í lagi með ykkur fávitana. Ég segi það enn og aftur of mikill skyldleiki, of mikið sofið hjá frænkum og frændum og útkoman andlegt og líkamlegt vanhæfi. Ég var að koma af apaskytterí með Muutu flugmanninum mínum, þegar ég fékk fréttirnar.  GG sett útí kuldann, búið að slátra gullgæsinni. Ég á ekki eitt einasta aukatekið orð í eigu minni eins og hún mamma heitin sagði alltaf ef eitthvað fór of langt útá tún. Þið eruð vitlausari en aparnir sem ég var að elta á Afríkutúndrunni. Og guð minn, aumingja Bjarni, svo ekki sé nú talað um vin minn hann Hannes gullpúng. Búnir að leggja nótt við dag í nokkra mánuði að móta þessa frábæru hugmynd til þess eins að vera skellt flötum af einhver kommakellingu. Þvílíkt óréttlæti og þvílík sóun á verðmætum. Ég sá það á vefnum að Júlíus Vífill sá mikli kapítalisti var að rífa kjaft yfir verðmati á GG, talar um ofmat uppá nokkra milljarða. Hvað er að manninum, hefur hann ekki verið í rekstri sjálfur. Sér hann ekki hversu framsýnir þessir strákar eru, sjá lengra en aðrir menn, eru með þriðja augað, sjá tækifæri þegar aðrir halda að sér höndum. Eru allir búnir að gleyma því þegar þeir af góðseminni einni saman keyptu skítafyrirtæki og breyttu í seðlamaskínu á einum degi. Eru allir búnir að gleyma því  hvenig hann Bjarni stýrði bankanum á sínum tíma, rétt nýfermdur. Og þó hann lánaði sjálfum sér nokkrar kúlur til að kaupa smá hlut, hann var vel að því kominn þessi dugnaðardrengur sem lítur alltaf út eins og hann sé nýbúinn að leiða gamar blindar konur yfir götu. Ég sem var búinn að leggja til hliðar smá í gegnum hann Bjarna til að kaupa í útrásinni, nú er það farið til fjandans. Æ Æ ég hefði betur verið áfram að skjóta apa í Afríku því þetta er eiginlega of mikið fyrir mig. Nú leggst ég í smá þunglyndi frændi og leyfi öndinni að gráta. Það gerist alltaf þegar ég tapa pening sem hefur ekki gerst mjög mjög lengi. Bið að heilsa eftir Inga úrkynjaða ra ra ra.

Why we fight - Eugene Jarecki

Ég var að horfa á afar merkilega heimildamynd eftir Eugene Jarecki. Myndin Why we fight er ekki eina mjög vel gerð og heldur manni við efnið allan tímann, heldur reifar hún grafalvarlegt  mál sem varðar framtíð okkar allra. Það er býsna forvitnilegt að hlusta í byrjun myndarinnar á lokaræðu Dwight D. Eisenhower forseta þar sem hann varar bandaríska þjóð við áhrifum hergagnaframleiðenda á framtíðarskipan mála. Í dag ráða þessi öfl bandarísku þjóðélagi. Þau ráða þinginu sem er eins og bent er réttilega á í myndinn samansafn auðmanna sem ganga  erinda hergagnaframleiðenda og stórfyrirtækja og eiga mikið undir að vélin gangi vel smurð. Þessi ógnaröfl ráða því hvernig mál eru matreidd oní pöpulinn heimafyrir og að heiman. Þau hika ekki við að leggja í stríð til að halda völdum í heiminum og beita til þess þeim ráðum sem þörf er á. Myndin sýnir í hnotskurn afvegaleidda þjóð í klóm kolklikkaðra heimsvaldasinna, hún er í senn sorgleg og hrollvekjandi.